DI ALFREDO DIONISI
Da ‘a casa de ‘Ntoniétta e Berardìnu,
che sta ‘lla sópre a u colle de Cruciànu,
‘n témpu guardai u munnu da lontanu
e léntu viddi ‘o fume d‘u cammìnu 4
portasse via, liggeru e celestinu,
odore d’ógliu bónu de Foranu
e de bruschetta de pane nostranu.
Ce viddi nónnu che jìa a caccià ‘o ìnu 8
có ‘a bocaletta a fiuri ‘n pó sbeccata
e ‘a pòra nonna che stìa ne ‘a cucina
a ‘mmassà ‘o pane da ‘nfornà ‘a matìna. 11
Fu da élla casa, che sta rencriccata
còme ‘na rocca ‘n cima a ‘na collina,
che un jórnu remirai ‘a piana rietina 14
e coçì tantu me nne ‘nnamorai
che de cantalla non me stracco mai. 16